Granice sieci P2P

Sieci P2P spopularyzowane przez legendarnego Napstera udowodniły, że mają duży potencjał jako skalowalne i zdecentralizowane medium dystrybucji zawartości przez Internet. Naukowcy z Carnegie Mellon University przeanalizowali dane zebrane podczas korzystania z sześciu popularnych sieci P2P. Swoje eksperymenty w tych sieciach prowadzili od grudnia 2000 do kwietnia 2001. Próbowali oni określić optymalny rozmiar sieci P2P, w przypadku którego to koszt, jaki ponosi użytkownik nie przekracza wartości jaką z uczestnictwa w sieci uzyskuje.

Badacze wykorzystali agenta udostępniającego 170 przypadkowo wybranych utworów z 17 gatunków muzycznych. Co 18 godzin zbierali takie dane jak liczba użytkowników w sieci, liczba serwerów, dostępność piosenek, powtarzalność piosenek (dostępnych do współdzielenia).

Efekty negatywne mierzono w czterech kryteriach: wzrostu liczby prób zalogowania się do sieci, dłuższego oczekiwania na odpowiedź od innego użytkownika, wzrostu liczby zapytań do agenta i liczby prób ściągania pliku, wydłużenia czasu ściągania pliku.

Analiza danych potwierdziła hipotezę, że wartość sieci P2P nie rośnie wraz z jej fizycznym wzrostem, jak to ma miejsce np. w sieci telekomunikacyjnej. Autorzy nie dostarczają natomiast konkretnych przesłanek co do optymalnych rozmiarów sieci P2P. Jej rozmiary mogą być rozszerzone przez zwiększenie objętości sieci lub stosowanie zachęt cenowych albo w postaci reguł wymuszających określone zachowanie użytkownika. Z tego z kolei wypływa inny jeszcze wniosek, także dla wszystkich zainteresowanych biznesowym wykorzystaniem sieci P2P. Rynki oparte na sieciach P2P nie mogą być zdominowane przez jednego operatora; optymalna strategia dla takiego operatora to raczej opanowanie określonej niszy w celu zwiększenia wartości dawanej wybranej grupie użytkowników sieci.